حاصل

قلمستان تنهاست


با کلاغان حریصی که بر انگشتانش
میوه‏ی پاییزند
با دم باد که می‏پوید بیهوده به دور از بر او
با تن تنبل ابر
که چه بی‏حاصل می‏اندازند سایه به روی سر او
قلمستان تنهاست


و چه از او دورست
صوت غمناک خروس پنهان
پرپر شعله‏ی افشان پناه تپه
رفت و آمدهای برزگر بیل به‏دست
هرچه بر حاصل اندیشه‏ی نو کاشته‏ام می‏نگرم
هرچه در خاطر خود می‏پویم
«قلمستان تنهاست»
باز افسوس کنان می‏گویم
***
سیاوش کسرایی