جزای آنکه نگفتیم شکر روز وصال
شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال
بدار یک نفس ای قاید این زمام جمال
که دیده سیر نمی گردد از نظر به جمال
دگر به گوش فراموش عهد سنگین دل
پیام ما که رساند مگر نسیم شمال
به تیغ هندی دشمن قتال می نکند
چنان که دوست به شمشیر غمزه قتال
جماعتی که نظر را حرام می گویند
نظر حرام بکردند و خون خلق حلال
غزال اگر به کنمد اوفتد عجب نبود
عجب فتادن مردست در کمند غزال
تو بر کنار فراتی ندانی این معنی
به راه بادیه دانند قدر آب زلال
اگر مراد نصیحت کنان ما اینست
که ترک دوست بگویم تصوریست محال
به خاک پای تو داند که سرم نرود
ز سر به درنرود همچنان امید وصال
حدیث عشق چه حاجت که بر زبان آری
به آب دیده خونین نبشته صورت حال
سخن دراز کشیدیم و همچنان باقیست
که ذکر دست نیارد به هیچ گونه ملال
به ناله کار میسر نمی شود سعدی
ولیک ناله بیچارگان خوشست، بنال
***
شیخ اجل سعدی
