زندگي زيباست

... زندگي زيباست
گفته و ناگفته، اي بس نكته ها كاينجاست؛
آسمان باز
آفتاب زر
باغ هاي گل
دشت هاي بي درو پيكر.

سر برون آوردن گل از درون برف
تاب نرم رقص ماهي در بلور آب
بوي خاك عطر باران خورده در كهسار
خواب گندمزارها در چشمه مهتاب.

آمدن، رفتن، دويدن
عشق ورزيدن
در غم انسان نشستن.
پابه پاي شادماني هاي مردم پاي كوبيدن.
كار كردن، كار كردن
آرميدن
چشم انداز بيابانهاي خشك و تشنه را ديدن
جرعه هايي از سبوي تازه آب پاك نوشيدن.

گوسفندان را سحرگاهان به سوي كوه رانده
همنفس با بلبلان كوهي آواره، خواندن
در تله افتاده آهوبچگان را شير دادن
نيمروز خستگي را در پناه تپه ماندن.

گاهگاهي
زير سقف اين سفالين بام هاي مه گرفته
قصه هاي درهم غم را ز نم نم هاي باران شنيدن
بي تكان گهواره رنگين كمان را
در كنار بام ديدن.

يا شب برفي
پيش آتش ها نشستن
دل به روياهاي دامنگير و گرم شعله بستن...

آري آري زندگي زيباست
زندگي آتشگهي ديرنده پابرجاست
گر بيفروزيش، رقص شعله اش در هر كران پيداست
ور نه، خاموش است و خاموشي گناه ما است.

سياوش كسرايي

نوروزتان مبارك

اين عيد سعيد باستاني و سال نو

بر شما عزيزان مباركباد

نوروز كودكان

عيد نوروز و اول سالست
روز عيش و نشاط اطفال است
همه آن روز رخت نو پوشند
چاي و شربت به خوش دلي نوشند
پسر خوب روز عيد اندر
رود اول به خدمت مادر
دست برگردنش كند چون طوق
سرو دستش ببوسد ازسر شوق
گويد اين عيد تو مبارك باد
صد چنين سال نو ببيني شاد
بعد آيد به دست بوس پدر
بوسه بخشد پدر به روي پسر
پسر بد چو روز عيد شود
از همه چيز نا اميد شود
نه پدر دوست داردش نه عمو
نه كسي عيد آورد بر او
عيدي آن روز حق پسر است
كه نجيب و شريف و با هنر است

ايرج ميرزا

بهار، روح هستي

رقص اين چلچله ها، وين همه آوا و نوا
همه گويند كه: از راه رسيده ست بهار

كاروان گل و زيبايي و شادي در راه
سخت در جلگه پربرف دويده ست

عشق و شادابي و نور و نفس و شور و اميد
همه را بهر تو بر دوش كشيده ست بهار

ارمغاني ست كه هر سال به ايثار و نثار
مهربانانه سر راه تو چيده ست بهار

بيدبن غرق جوانه ست و به رقص آمده است
از در و بام و هوا بس شنيده ست بهار!

خيز و آغوش در آغوش لطيفش بگشاي
روح هستي ست كه جان بخش وزيده ست بهار

چشم بيدار بر اين تلخي ايام ببند
خواب هايي شكرين بهر تو ديده ست بهار.

فريدون مشيري

مسمط: در وصف بهار

آمد نوروز هم از بـامداد // آمدنش فرخ و فرخنده بـاد
بازجهان خرم وخوب ايستاد // مردزمستان وبهاران بزاد
زابر سيه روي سمنبوي راد،
گـيتي گـرديد چـو دارالقرار
روي گل سرخ بياراستند // زلفـك شمشاد بـپيراستند
كبكان بر كوه به تك خاستند // بلبلكان زيروستا خواستند
فاختگان همبر بنشاستند
نايزنان بر سر شاخ چنار
لاله به شمشاد برآميختند // ژاله به گلنار در آويختند
برسر آن مشك فروبيختند // وز بر اين در فروريختند
نقش و تمائيل برانگيختند
از دل خاك و دورخ كوهسار
قمريكان ناي بياموختند // صلصلكان مشك تبت سوختند
زرد گلان شمع برافروختند // سرخ گلان ياقوت اندوختند
سرو بنان جامه نو دوختند
زينسو و زانسو به لب جويبار
بلبلكان بر گلكان تاختند // آهوكان گوش برافراختند
گورخران ميمنه ها ساختند // زاغان گلزار بپرداختند
بيدلكان جان و روان باختند
بـا تركـان چگـل و قندهـار
باز جهان خرم و خوش يافتيم // زي سمن و سوسن بشتافتيم
زلف پريرويـان برتـافتيم // دل ز غم هـجران بشكـافتيم
خوبتر از بوقلمون يافتيم
بـوقلمونيهـا در نـوبهـار
پيكر در پيكر بنگاشتيم // لاله بر لاله فروكاشتيم
گيتي را چون ارم انگاشتيم // دشت به ياقوت تر انباشتيم
باز به هر گوشه برافراشتيم
شـاخ گل و نسترن آبـدار
باز جهان گشت چو خرم بهشت // خويد دميد از دوبناگوش مشت
ابر به آب مژه در روي كشت // گل به مل و مل به گل اندر سرشت
باد سحرگاهي ارديبهشت
كرد گل و گوهر برما نثار
صحرا گويي كه خورنق شده ست // بستان همرنگ ستبرق شده ست
بلبل همطبع فرزدق شده ست // سوسن چون ديبه ازرق شده ست
باده ي خوشبوي مروق شده ست
پـاكتر از آب و قـويـتـر ز نـار
مرغ نبيني كه چه خواند همي // ميغ نبيني كه چه راند همي
دشت نبيني به چه ماند همي // دوست نبيني چه ستاند همي
باغ بتان را بنشاند همي
بر سمن و نسترن و لاله زار
***
منوچهري دامغاني

تك بيتهايي براي نوروز

عيد نوروز بنده ديدن تست // عيد نوروز برتو فرخ باد «فرخي سيستاني»
***
فرخ و فرخنده بادت نوبهار و روز عيد // اي بقاي تو بهار و قدر عيد مرد و زن «سنايي»
***
عيد نوروز مبارك را بود عين الكمال // ديدو واديدي كه آئين شعار مردم است «صائب تبريزي»
***
كاي تازه بهار عالم افروز // هر روز تو عيد باد و نوروز «وحشي بافقي»
***
آمد نوروز و نودميد بنفشه // برما فرخنده باد و برتو فرخشته «مينجيك»
***
اي بهشت دل اميد بهار تو مبارك // سال نو، عيد كهن، برتو ويار تو مبارك «مهدي اخوان ثالث»
***
ساقيا آمدن عيد مبارك بادت // وان مواعيد كه كردي مرواد از يادت «حافظ»
***
چنين ماه نو و عيد خجسته // مبارك باد بر ذات همايون «امير خسرو دهلوي»
***
مبارك باد عيد، آن دردمند بي كسي را // كه نه كس رامباركباد گويدنه كسي او را «شيخ بهائي»
***
عيد آمد و عيد بس مبارك عيدي // گر گردون را دهان بدي خنديدي «مولوي»
***
باد ميمون و مبارك برتو اين عيد جليل // دشمنان را كن بسان گوسپند و گاو گم «مسعود سعد سلمان»
***
باد بر تو مبارك و خنشان // جشن نوروز و گسپند كشان «رودكي»
***
به حق سوره ياشين تبارك // شما را سال نو باشد مبارك
***
ميمون و خجسته باد بر تو // نوروز بزرگ و روز تحويل
***
روز نوروز و روزگار بهار // خرمت باد و فرخنده و پدرام

باد نوروزي

منت ايزد را مه از لطف خداي مستعان
عالم افسرده شد از باد نوروزي جوان
روي در برج شرف آورد خورشيد منير
حوت از بهر بشارت گشت سرتا پا زبان
يونس خورشيد تابان آمد از ماهي برون
با حمل همشير شد در سبزه زار آسمان
مهر تابان بيضه هاي برف را در هم شكست
جلوه گر گرديد طاووس بهاران از ميان
زهر سرما را به شير پرتو از جرم زمين
كرد بيرون اندك اندك آفتاب مهرباني
از شكوفه شاخ چون موسي يد بيضا نمود
در زمين با گنج زر قارون سرما شد نهان
گرچه خاك از سردي دي كوه آهن گشته بود
از كف خورشيد شد اعجاز داودي عيان
هر طلسم يخ كه سرما روزگاري بسته بود
جلوه خورشيد پاشيد از همش در يك زمان
شد زهيبت زهره ديو سفيد برف آب
ساخت از قوس قزح تا رستم گردون كمان
شوكت سرماي رويين تن بيكديگر شكست
تا لواي معدلت واكرد ابر درفشان
محو شد چون صبح كاذب از جهان آثار برف
تا شكوفه از چمن چون صبح صادق شد عيان
شد دل سنگين سرما از فروغ لاله آب
برف را مهتاب گل پاشيد از هم چون كتان
لاله چون فوج قزلباش از زمين آمد برون
برف شد چون لشكر رومي پريشان در زمان
غنچه شد چون مريم آبستن ز افسون بهار
بوي گل چون عيسي از گهواره آمد در زبان
در كشيدن ريشه سنبل برآيد از زمين
دام را در خاك اگر سازند صيادان نهاد
شب چو عمر ظالمان رو در كمي آورد و روز
گشت روز افزون چو اقبال شه صاحبقران

صائب تبريزي

تغزل و بهاريه

گشاده روي بهار، اي گشاده روي بهار // شراب سرخ به خواه و نبيد سرخ بيار
بهار آمد و سنبل برآمد از لب جوي // به بوي زلف تو اي شمسه ي بتان بهار
تو از بهار فزوني بتا، به رنگ و به بوي//خود اينكه گفتم از من بسي شگفت مدار
بهار گيتي، روزي دو بيش خرمي نيست // بهار روي تو را بخرمي بود هموار
به جز تو اي دو رخ رشگ لعبتان چگل // نديده هيچ كس اندر به هيچ شهر و ديار
بهار چنگ سراي و بهار رود نواز // بهار ساغرگير و بهار باده گسار
بهار نبود رشگ نگـارخـانه ي چين // بهار نبود بيغـاره ي بـت فرخــار
مكن شتاب و به سير بهار و باغ مرو // وگر كه رفتن خواهي مرا چنين مگذار
به پوش روي و حذر كن بهر سير، تو را // ستاده اند بسي مرد و زن به راهگذار
مكن جدا زرخ خود كنار و ديده ي من // گرم نخواهي رنگين به خون ديده كنار
تو نوبهاري و ابر تو ديدگان منست // همي ببارد ابر آن كجا كه بود بهار
ز رنج دوري روي تو اي بديع صنم // ز درد سختي هجر تو اي ستوده نگار
چنان بگريم از ديده گان به دامن دشت // كه سيل اشك فرستم همي به دريا بار
همي بگريم زار و مرا نگويد كس //كه گريه بس كن و ز ديدگان سرشك مبار
چنين نگريم، ني ني خطاست گريه چنين//به عهدخواجه نه نيكوست گريه ي بسيار
:: ملك الشعراء بهار ::

جشن بهاران

اردوي بهاران، چو كاروانها // بشكوه درآمد به بوستانها
مرغان سفر كرده بازگشتند // آسوده ز سرما، به آشيانها
بس رايت رنگين زغنچه وبرگ//افراشته شد سوي آسمانها
سرخوش ز نشاط بهار بنگر // مرغابيكان را بر آبدانها
هريك چويكي طرفه كشتي خرد // عاري ز رسن ها و بادبانها
گه آمده خوش خوش سوي ميانه // گه رفته بدان دورها، كرانها
بس لاله روشن بدشت ديدم // مشكين بيكي داغشان ميانها
چون دختركان در سرود خواندن // بگشود بكردار هم دهانها
گر چشم گشائي، بهر كناري // از جشن بهاران بود نشانها
بس برگك نو روي سرخگونه // بيني ز بر شاخه چون زبانها
كز برف زمستان و باد پاييز // گويند ترا طرفه داستانها
بخرام بصحرا كه در رهت باز // گسترده شد از سبزه پرنيانها
آن ابر پس از نيمشب، فروريخت //بر شهر بشادي، بس ارمغانها
باران سحرگه گرفت پايان // زو مانده بسي قطره ها، نشانها
كز پرتو رنگين صبح رخشد // چون انجم تابان بر آسمانها،
آنگه كه چكد از درخت و برگش // وانگه كه بيفتد ز ناودانها
***
آن نيمشباني كه ماه لغزد // پدرام در آغوش كهكشانها،
وز نور كشد تا سپهر و بامش // همچون پر افرشته نردبانها،
هنگام بهاران، خوشا گذشتن // همراه عزيزان به گلستانها
در سايه صلح و صفا نشستن // آسوده و خرم به سايبانها
وز باده رنگين به جام كردن // پروردن دلها و روح و جانها
وز عمر و جواني ثمر گرفتن // خوش زيستن اندر بسي زمانها
مهدي اخوان ثالث

در وصف بهار

علم دولت نوروز بصحرا برخاست // زحمت لشكر سرما ز سر ما برخاست
بر عروسان چمن بست صبا هر گهري // كه بغواصي ابر از دل صحرا برخاست
تا ربايد كله قاقم برف از سر كوه // يزك تابش خورشيد بيغما برخاست
طبق باغ پر از نقل و رياحين كردند // شكر آنرا كه زمين از تب سرما برخاست
اين چه بوييست كه ازساحت خلع بدميد؟//وين چه باديست كه از جانب يغما برخاست؟
چه هواييست كه خلدش بتحسر بنشست؟ // چه زمينيست كه چرخش بتولا برخاست؟
طارم اخضر از عكس چمن حمرا گشت // بسكه از طرف چمن لولو لالا برخاست
موسم نغمه چنگست كه در بزم صبوح // بلبلان را زچمن ناله و غوغا برخاست
بوي آلودگي از خرقه صوفي آمد // سوز ديوانگي از سينه دانا برخاست
از زمين ناله عشاق بگردون برشد // وز ثري نعره مستان بثريا برخاست
عارف امروز بذوقي بر شاهد بنشست // كه دل زاهد از انديشه فردا برخاست
هر دلي را هوس روي گلي در سر شد // كه نه اين مشغله از بلبل تنها برخاست
گوييا پرده معشوق برافتاد از پيش // قلم عافيت از عاشق شيدا برخاست
هركجا طلعت خورشيد رخي سايه فكند // بيدلي خسته كمر برسته چو جوزا برخاست
هركجا سرو قدي چهرو چو يوسف بنمود // عاشقي سوخته خرمن چو زليخا برخاست
با رخش لاله ندانم به چه رونق بشكفت // با قدش سرو ندانم به چه بارا برخاست
سر ببالين عدم باز نه اي نرگس مست // كه ز خواب سحر آن نرگس شهلا برخاست
بسخن گفتن او عقل ز هر دل برميد // عاشق آن قدمستم كه چه زيبا برخاست
روز رويش چو برانداخت نقاب شب زلف // گفتي از روز قيامت شب يلدا برخاست
ترك عشقش بنه صبر چنان غارت كرد // كه حجاب از حرم راز معما برخاست
سعديا تا كي اين نامه سياه كردن؟ بس // كه قلم را بسر از دست تو سو دا برخاست
. . : : سعدي : : . .

فصل بهار مي آيد

بنوش باده كه فصل بهار مي آيد // نويد خرمي از روزگار مي آيد
ز ابر قطره آب حيات مي بارد // ز باد نفحه مشك تتار مي آيد
براي رونق بزم معاشران لاله // گرفته جام مي خوشگوار مي آيد
ميان باغ به صد لب شكوفه مي خندد//كه سبزه مي دمد و گل ببار مي آيد
دماغ شيفتگان را بجوش مي آرد // خروش مرغ كه از مرغزار مي آيد
هزار پيرهن از شوق مي كند پاره // بگوش غنچه چو بانگ هزار مي آيد
بهر كجا كه رود مرده زنده گرداند // نسيم كز طرف جويبار مي آيد
كنون چوغنچه وگل هركجا زنده دليست // بزير سايه بيد و چنار مي آيد
كنار آب و كنار بتان غنيمت دان // كنون كه موسم بوس و كنار مي آيد
غلام دولت آنم كه مست سوي چمن // گرفته دست بتي چون نگار مي آيد
بباغ جلوه كنان گل نهاده زر بركف // ببزم شاه جهان با نثار مي آيد
جمال دنيي و دين كافتاب هر روزه // به سوي درگه او بنده وار مي آيد
خدايگان سلاطين كه دولت او // مدد ز حضرت پروردگار مي آيد
شهي كه مژده اقبال و كامراني او // ز اوج طارم نيلي حصار مي آيد
بروز معركه خورشيد تيغزن هردم // ز زخم تيغ تو در زينهار مي آيد
زياد نيزه آتش نهيب چون آبت // عدوي سوخته دل خاكسار مي آيد
به هرطرف كه رودرايت تونصرت وفتح//پذيره اش زيمين ويسار مي آيد
خجسته سايه چتر جهانگشاي ترا // ز همنشيني خورشيد عار مي آيد
به بندگي تو هركو نگه كند ننگش // ز نام رستم و اسفنديار مي آيد
ز گفته هاي كسان عرض مي كنم بيتي//كه عرض كردنش اينجابكارمي آيد
ز عمر برخور و دل را نويد شادي ده//كه بوي دولتت از روزگارمي آيد
هزار سال بمان كامران كه دولت تو
بدانچه راي كني كامكار مي آيد
«عبيد زاكاني»

در تهنيت بهار و عيد نوروز

آمد بهار و باد صبا مشكبار گشت // ني ني بهشت آمد و نامش بهار گشت
گل برشكفت از اثر باد نوبهار // ني ني ز شاخه آتش طور آشكار گشت
خط بنفشه رايحه مشك تر گرفت // ني ني برنگ و بوي خط و زلف يار گشت
دست زمانه در چمن اسباب تازه چيد // ني ني چمن برونق پيرار و پار گشت
با نكهت عبير بود شاخ مشك بيد // ني ني غلط كه غيرت مشك تتار گشت
زي جويبار بين كه ز كوثر دهد نشان // ني ني نشانه كوثر از جويبار گشت
باد صباست اينكه زطرف چمن وزيد // ني ني نسيم جنت گيتي سپار گشت
از دولت بهار جوان گشت روزگار // ني ني ريخت خواجه جوان روزگار
آن خواجه ستوده كه دوران غلام اوست
دور سپهر گردش اختر بكام اوست
ساقي دميد لاله ببستان شتاب كن // زان لاله رنگ باده بجام شراب كن
چون لعل خويش تا خط بغداد و خط جور // خون در دل پياله ز لعل مذاب كن
انجام كار چون بخرابي مسلمست // آن جام باده درده و ما را خراب كن
باشد ثواب تشنه كه سيراب مي كنند // ما تشنه مييم تو فكر ثواب كن
گلشن نگر كه زنده شد از رشحه سحاب // با ما هرآنچه كرد بگلشن سحاب كن
بفروزد آفتاب رخ از آفتاب مي // بفروز چهره خون بدل آفتاب كن
مطرب بيا تو نيز علي رغم روزگار // آهنگ چنگ و بربط و ساز و رباب كن
خواني چو شعر از غزلكهاي من بخوان // وز جزو مدح صدر جهان انتخاب كن
صدر زمان و بدر زمين افتخار ملك
كز كلك وراي اوست نظام و قرار ملك

«حكيم قا آني شيرازي»

ري را

«ري را» ... صدا مي آيد امشب
از پشت كاچ كه بند آب
برق سياه تابش تصويري از خراب
در چشم مي كشاند.
گويا كسي است كه مي خواند...

اما صداي آدمي اين نيست.
با نظم هوش ربابي من
آوازهاي آدميان را شنيده ام
در گردش شباني سنگين؛
ز اندوه هاي من،
سنگين تر.
و آوازهاي آدميان را يكسر
من دارم از بر.

يكشب درون قايق دلتنگ،
خواندند آنچنان؛
كه من هنوز هيبت دريا را، در خواب مي بينم.

«ري را» ، «ري را» ...
دارد هوا كه بخواند.
درين شب سيا.
او نيست با خودش،
او رفته با صدايش اما؛
خواندن نمي تواند.

نيما يوشبج

بازار

سقراط فيلسوف را، كه انقلابي حقيقي در انديشه بشري برانگيخت (و به همين دليل محكوم به مرگ شد)، همواره مشغول قدم زدن در بازارهاي شهر مي ديدند.
يك روز، يكي از شاگردانش از او پرسيد: استاد، از شما آموختيم كه يك حكيم، زندگي ساده دارد. شما حتي يك جفت كفش از خود نداريد.
سقراط پاسخ داد: درست است.
شاگرد ادامه داد: با اين حال، هر روز شما را در بازار شهر، و در حال تحسين كالاها مي بينيم. آيا اجازه مي دهيد پولي جمع كنيم تا بتوانيد چيزي بخريد؟
سقراط پاسخ داد: هر چه را كه مي خواهم دارم. اما عاشق اين هستم كه به بازار بروم تا ببينم آيا بدون انبوه اين چيزها همچنان خشنود خواهم ماند؟

پائولو كوئيلو - دومين مكتوب