شبی پروانه یی با شمع شد جفت // چو آتش درفتادش خویش را گفت
که پیش از تجربت چون دوست گیری // بنه گردن که پیش دوست میری
سخت در دوستداری آزمودست // کز ایشان نیز ما را رنج بودست
دل من زآن کسی یاری پذیرد // که چون از پای افتم دست گیرد
درین منزل نبینی دوستداری // که گر کاری فتد آید بکاری
چنین ها دوستی را خود نشایند // که اندر دوستی یک هفته پایند
اگر با عقل داری آشنایی // جدایی جوی ازین یاران جدایی
***
اوحدي مزاغه اي
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
درود و تشکر از دیدگاهتان.