..:: فروغ فرخزاد ::..
تولد: 15 دی 1313 *** وفات: 24 بهمن 1345
*******
دفتر های شعر او
اسیر 1331
دیوار 1336
عصیان 1337
تولدی دیگر 1342
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد 1352
تولد: 15 دی 1313 *** وفات: 24 بهمن 1345
*******
دفتر های شعر او
اسیر 1331
دیوار 1336
عصیان 1337
تولدی دیگر 1342
ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد 1352
اي شب از روياي تو رنگين شده // سينه از عطر تو ام سنگين شده
اي به روي چشم من گسترده خويش // شايدم بخشيده از اندوه پيش
همچو باراني که شويد جسم خک // هستيم ز آلودگي ها کرده پک
اي تپش هاي تن سوزان من // آتشي در سايه مژگان من
اي ز گندمزار ها سرشارتر // اي ز زرين شاخه ها پر بارتر
اي در بگشوده بر خورشيدها // در هجوم ظلمت ترديد ها
با توام ديگر زدردي بيم نيست // هست اگر‚ جز درد خوشبختيم نيست
اي دلتنگ من و اين بار نور؟ // هايهوي زندگي در قعر گور؟
اي دو چشمانت چمنزاران من // داغ چشمت خورده بر چشمان من
پيش از اينت گر که در خود داشتم // هر کسي را تو نمي انگاشتم
درد تاريکيست درد خواستن // رفتن و بيهوده خود را کاستن
سرنهادن بر سيه دل سينه ها // سينه آلودن به چرک کينه ها
در نوازش ‚ نيش ماران يافتن // زهر در لبخند ياران يافتن
زر نهادن در کف طرارها // گمشدن در پهنه بازارها
آه اي با جان من آميخته // اي مرا از گور من انگيخته
چون ستاره با دو بال زرنشان // آمده از دوردست آسمان
از تو تنهاييم خاموشي گرفت // پيکرم بوي همآغوشي گرفت
جوي خشک سينه ام را آب تو // بستر رگهايم را سيلاب تو
در جهاني اين چنين سرد و سياه // با قدمهايت قدمهايم براه
اي به زير پوستم پنهان شده // همچو خون در پوستم جوشان شده
گيسويم را از نوازش سوخته // گونه هام از هرم خواهش سوخته
آه اي بيگانه با پيراهنم // آشناي سبزه زاران تنم
آه اي روشن طلوع بي غروب // آفتاب سرزمين هاي جنوب
آه آه اي از سحر شاداب تر // از بهاران تازه تر سيراب تر
عشق ديگر نيست اين‚ اين خيرگيست // چلچراغي درسکوت و تيرگيست
عشق چون در سينه ام بيدار شد // از طلب پا تا سرم ايثار شد
اين دگر من نيستم ‚ من نيستم // حيف از آن عمري که با من زيستم
اي لبانم بوسه گاه بوسه ات // خيره چشمانم به راه بوسه ات
اي تشنج هاي لذت در تنم // اي خطوط پيکرت پيراهنم
آه مي خواهم که بشکافم ز هم // شاديم يکدم بيالايد به غم
آه مي خواهم که برخيزم ز جاي // همچو ابري اشک ريزم هايهاي
اين دل تنگ من و اين دود عود؟ // در شبستان زخمه ها ي چنگ و رود؟
اين فضاي خالي و پروازها؟ // اين شب خاموش و اين آوازها؟
اي نگاهت لاي لايي سحر بار // گاهواره کودکان بي قرار
اي نفسهايت نسيم نيمخواب // شسته از من لرزه هاي اضطراب
خفته در لبخند فرداهاي من // رفته تا اعماق دنيا هاي من
اي مرا با شعور شعر آميخته // اين همه آتش به شعرم ريخته
چون تب عشقم چنين افروختي // لا جرم شعرم به آتش سوختي
اي به روي چشم من گسترده خويش // شايدم بخشيده از اندوه پيش
همچو باراني که شويد جسم خک // هستيم ز آلودگي ها کرده پک
اي تپش هاي تن سوزان من // آتشي در سايه مژگان من
اي ز گندمزار ها سرشارتر // اي ز زرين شاخه ها پر بارتر
اي در بگشوده بر خورشيدها // در هجوم ظلمت ترديد ها
با توام ديگر زدردي بيم نيست // هست اگر‚ جز درد خوشبختيم نيست
اي دلتنگ من و اين بار نور؟ // هايهوي زندگي در قعر گور؟
اي دو چشمانت چمنزاران من // داغ چشمت خورده بر چشمان من
پيش از اينت گر که در خود داشتم // هر کسي را تو نمي انگاشتم
درد تاريکيست درد خواستن // رفتن و بيهوده خود را کاستن
سرنهادن بر سيه دل سينه ها // سينه آلودن به چرک کينه ها
در نوازش ‚ نيش ماران يافتن // زهر در لبخند ياران يافتن
زر نهادن در کف طرارها // گمشدن در پهنه بازارها
آه اي با جان من آميخته // اي مرا از گور من انگيخته
چون ستاره با دو بال زرنشان // آمده از دوردست آسمان
از تو تنهاييم خاموشي گرفت // پيکرم بوي همآغوشي گرفت
جوي خشک سينه ام را آب تو // بستر رگهايم را سيلاب تو
در جهاني اين چنين سرد و سياه // با قدمهايت قدمهايم براه
اي به زير پوستم پنهان شده // همچو خون در پوستم جوشان شده
گيسويم را از نوازش سوخته // گونه هام از هرم خواهش سوخته
آه اي بيگانه با پيراهنم // آشناي سبزه زاران تنم
آه اي روشن طلوع بي غروب // آفتاب سرزمين هاي جنوب
آه آه اي از سحر شاداب تر // از بهاران تازه تر سيراب تر
عشق ديگر نيست اين‚ اين خيرگيست // چلچراغي درسکوت و تيرگيست
عشق چون در سينه ام بيدار شد // از طلب پا تا سرم ايثار شد
اين دگر من نيستم ‚ من نيستم // حيف از آن عمري که با من زيستم
اي لبانم بوسه گاه بوسه ات // خيره چشمانم به راه بوسه ات
اي تشنج هاي لذت در تنم // اي خطوط پيکرت پيراهنم
آه مي خواهم که بشکافم ز هم // شاديم يکدم بيالايد به غم
آه مي خواهم که برخيزم ز جاي // همچو ابري اشک ريزم هايهاي
اين دل تنگ من و اين دود عود؟ // در شبستان زخمه ها ي چنگ و رود؟
اين فضاي خالي و پروازها؟ // اين شب خاموش و اين آوازها؟
اي نگاهت لاي لايي سحر بار // گاهواره کودکان بي قرار
اي نفسهايت نسيم نيمخواب // شسته از من لرزه هاي اضطراب
خفته در لبخند فرداهاي من // رفته تا اعماق دنيا هاي من
اي مرا با شعور شعر آميخته // اين همه آتش به شعرم ريخته
چون تب عشقم چنين افروختي // لا جرم شعرم به آتش سوختي
سلام. خیلی شعر قشنگ بود. امّا بعضی از بیتها انگار موزون نیستند. مطمئنی اشتباه توی تایپ نداشتی؟
پاسخحذف