شما که عشقتان زندگیست،
شما که خشمتان مرگست،
شما که تابانده اید در یاس آسمان ها
امید ستارگان.
شما که بوجود آورده اید سالیان را،
قرون را
و مردانی زاده اید که نوشته اند بر چوبه دارها یادگارها
و تاریخ بزرگ آینده را با امید
در بطن کوچک خود پرورده اید.
شما که برق ستاره عشقید
در ظلمت بی حرارت قلب ها.
شما که سوزاده اید جرقه بوسه را
بر خاکستر تشنه لب ها
و به ما آموخته اید تحمل و قدرت را در شکنجه ها
و در تعب ها...
عشقتان را بما دهید
شما که عشقتان زندگیست.
و خشمتان را بدشمنان ما
شما که خشمتان مرگست.
***
احمد شاملو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
درود و تشکر از دیدگاهتان.