تغزل و بهاريه

گشاده روي بهار، اي گشاده روي بهار // شراب سرخ به خواه و نبيد سرخ بيار
بهار آمد و سنبل برآمد از لب جوي // به بوي زلف تو اي شمسه ي بتان بهار
تو از بهار فزوني بتا، به رنگ و به بوي//خود اينكه گفتم از من بسي شگفت مدار
بهار گيتي، روزي دو بيش خرمي نيست // بهار روي تو را بخرمي بود هموار
به جز تو اي دو رخ رشگ لعبتان چگل // نديده هيچ كس اندر به هيچ شهر و ديار
بهار چنگ سراي و بهار رود نواز // بهار ساغرگير و بهار باده گسار
بهار نبود رشگ نگـارخـانه ي چين // بهار نبود بيغـاره ي بـت فرخــار
مكن شتاب و به سير بهار و باغ مرو // وگر كه رفتن خواهي مرا چنين مگذار
به پوش روي و حذر كن بهر سير، تو را // ستاده اند بسي مرد و زن به راهگذار
مكن جدا زرخ خود كنار و ديده ي من // گرم نخواهي رنگين به خون ديده كنار
تو نوبهاري و ابر تو ديدگان منست // همي ببارد ابر آن كجا كه بود بهار
ز رنج دوري روي تو اي بديع صنم // ز درد سختي هجر تو اي ستوده نگار
چنان بگريم از ديده گان به دامن دشت // كه سيل اشك فرستم همي به دريا بار
همي بگريم زار و مرا نگويد كس //كه گريه بس كن و ز ديدگان سرشك مبار
چنين نگريم، ني ني خطاست گريه چنين//به عهدخواجه نه نيكوست گريه ي بسيار
:: ملك الشعراء بهار ::