جشن بهاران

اردوي بهاران، چو كاروانها // بشكوه درآمد به بوستانها
مرغان سفر كرده بازگشتند // آسوده ز سرما، به آشيانها
بس رايت رنگين زغنچه وبرگ//افراشته شد سوي آسمانها
سرخوش ز نشاط بهار بنگر // مرغابيكان را بر آبدانها
هريك چويكي طرفه كشتي خرد // عاري ز رسن ها و بادبانها
گه آمده خوش خوش سوي ميانه // گه رفته بدان دورها، كرانها
بس لاله روشن بدشت ديدم // مشكين بيكي داغشان ميانها
چون دختركان در سرود خواندن // بگشود بكردار هم دهانها
گر چشم گشائي، بهر كناري // از جشن بهاران بود نشانها
بس برگك نو روي سرخگونه // بيني ز بر شاخه چون زبانها
كز برف زمستان و باد پاييز // گويند ترا طرفه داستانها
بخرام بصحرا كه در رهت باز // گسترده شد از سبزه پرنيانها
آن ابر پس از نيمشب، فروريخت //بر شهر بشادي، بس ارمغانها
باران سحرگه گرفت پايان // زو مانده بسي قطره ها، نشانها
كز پرتو رنگين صبح رخشد // چون انجم تابان بر آسمانها،
آنگه كه چكد از درخت و برگش // وانگه كه بيفتد ز ناودانها
***
آن نيمشباني كه ماه لغزد // پدرام در آغوش كهكشانها،
وز نور كشد تا سپهر و بامش // همچون پر افرشته نردبانها،
هنگام بهاران، خوشا گذشتن // همراه عزيزان به گلستانها
در سايه صلح و صفا نشستن // آسوده و خرم به سايبانها
وز باده رنگين به جام كردن // پروردن دلها و روح و جانها
وز عمر و جواني ثمر گرفتن // خوش زيستن اندر بسي زمانها
مهدي اخوان ثالث