آمد نوروز هم از بـامداد // آمدنش فرخ و فرخنده بـاد
بازجهان خرم وخوب ايستاد // مردزمستان وبهاران بزاد
زابر سيه روي سمنبوي راد،
گـيتي گـرديد چـو دارالقرار
روي گل سرخ بياراستند // زلفـك شمشاد بـپيراستند
كبكان بر كوه به تك خاستند // بلبلكان زيروستا خواستند
فاختگان همبر بنشاستند
نايزنان بر سر شاخ چنار
لاله به شمشاد برآميختند // ژاله به گلنار در آويختند
برسر آن مشك فروبيختند // وز بر اين در فروريختند
نقش و تمائيل برانگيختند
از دل خاك و دورخ كوهسار
قمريكان ناي بياموختند // صلصلكان مشك تبت سوختند
زرد گلان شمع برافروختند // سرخ گلان ياقوت اندوختند
سرو بنان جامه نو دوختند
زينسو و زانسو به لب جويبار
بلبلكان بر گلكان تاختند // آهوكان گوش برافراختند
گورخران ميمنه ها ساختند // زاغان گلزار بپرداختند
بيدلكان جان و روان باختند
بـا تركـان چگـل و قندهـار
باز جهان خرم و خوش يافتيم // زي سمن و سوسن بشتافتيم
زلف پريرويـان برتـافتيم // دل ز غم هـجران بشكـافتيم
خوبتر از بوقلمون يافتيم
بـوقلمونيهـا در نـوبهـار
پيكر در پيكر بنگاشتيم // لاله بر لاله فروكاشتيم
گيتي را چون ارم انگاشتيم // دشت به ياقوت تر انباشتيم
باز به هر گوشه برافراشتيم
شـاخ گل و نسترن آبـدار
باز جهان گشت چو خرم بهشت // خويد دميد از دوبناگوش مشت
ابر به آب مژه در روي كشت // گل به مل و مل به گل اندر سرشت
باد سحرگاهي ارديبهشت
كرد گل و گوهر برما نثار
صحرا گويي كه خورنق شده ست // بستان همرنگ ستبرق شده ست
بلبل همطبع فرزدق شده ست // سوسن چون ديبه ازرق شده ست
باده ي خوشبوي مروق شده ست
پـاكتر از آب و قـويـتـر ز نـار
مرغ نبيني كه چه خواند همي // ميغ نبيني كه چه راند همي
دشت نبيني به چه ماند همي // دوست نبيني چه ستاند همي
باغ بتان را بنشاند همي
بر سمن و نسترن و لاله زار
***
منوچهري دامغاني
بازجهان خرم وخوب ايستاد // مردزمستان وبهاران بزاد
زابر سيه روي سمنبوي راد،
گـيتي گـرديد چـو دارالقرار
روي گل سرخ بياراستند // زلفـك شمشاد بـپيراستند
كبكان بر كوه به تك خاستند // بلبلكان زيروستا خواستند
فاختگان همبر بنشاستند
نايزنان بر سر شاخ چنار
لاله به شمشاد برآميختند // ژاله به گلنار در آويختند
برسر آن مشك فروبيختند // وز بر اين در فروريختند
نقش و تمائيل برانگيختند
از دل خاك و دورخ كوهسار
قمريكان ناي بياموختند // صلصلكان مشك تبت سوختند
زرد گلان شمع برافروختند // سرخ گلان ياقوت اندوختند
سرو بنان جامه نو دوختند
زينسو و زانسو به لب جويبار
بلبلكان بر گلكان تاختند // آهوكان گوش برافراختند
گورخران ميمنه ها ساختند // زاغان گلزار بپرداختند
بيدلكان جان و روان باختند
بـا تركـان چگـل و قندهـار
باز جهان خرم و خوش يافتيم // زي سمن و سوسن بشتافتيم
زلف پريرويـان برتـافتيم // دل ز غم هـجران بشكـافتيم
خوبتر از بوقلمون يافتيم
بـوقلمونيهـا در نـوبهـار
پيكر در پيكر بنگاشتيم // لاله بر لاله فروكاشتيم
گيتي را چون ارم انگاشتيم // دشت به ياقوت تر انباشتيم
باز به هر گوشه برافراشتيم
شـاخ گل و نسترن آبـدار
باز جهان گشت چو خرم بهشت // خويد دميد از دوبناگوش مشت
ابر به آب مژه در روي كشت // گل به مل و مل به گل اندر سرشت
باد سحرگاهي ارديبهشت
كرد گل و گوهر برما نثار
صحرا گويي كه خورنق شده ست // بستان همرنگ ستبرق شده ست
بلبل همطبع فرزدق شده ست // سوسن چون ديبه ازرق شده ست
باده ي خوشبوي مروق شده ست
پـاكتر از آب و قـويـتـر ز نـار
مرغ نبيني كه چه خواند همي // ميغ نبيني كه چه راند همي
دشت نبيني به چه ماند همي // دوست نبيني چه ستاند همي
باغ بتان را بنشاند همي
بر سمن و نسترن و لاله زار
***
منوچهري دامغاني
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
درود و تشکر از دیدگاهتان.