علم دولت نوروز بصحرا برخاست // زحمت لشكر سرما ز سر ما برخاست
بر عروسان چمن بست صبا هر گهري // كه بغواصي ابر از دل صحرا برخاست
تا ربايد كله قاقم برف از سر كوه // يزك تابش خورشيد بيغما برخاست
طبق باغ پر از نقل و رياحين كردند // شكر آنرا كه زمين از تب سرما برخاست
اين چه بوييست كه ازساحت خلع بدميد؟//وين چه باديست كه از جانب يغما برخاست؟
چه هواييست كه خلدش بتحسر بنشست؟ // چه زمينيست كه چرخش بتولا برخاست؟
طارم اخضر از عكس چمن حمرا گشت // بسكه از طرف چمن لولو لالا برخاست
موسم نغمه چنگست كه در بزم صبوح // بلبلان را زچمن ناله و غوغا برخاست
بوي آلودگي از خرقه صوفي آمد // سوز ديوانگي از سينه دانا برخاست
از زمين ناله عشاق بگردون برشد // وز ثري نعره مستان بثريا برخاست
عارف امروز بذوقي بر شاهد بنشست // كه دل زاهد از انديشه فردا برخاست
هر دلي را هوس روي گلي در سر شد // كه نه اين مشغله از بلبل تنها برخاست
گوييا پرده معشوق برافتاد از پيش // قلم عافيت از عاشق شيدا برخاست
هركجا طلعت خورشيد رخي سايه فكند // بيدلي خسته كمر برسته چو جوزا برخاست
هركجا سرو قدي چهرو چو يوسف بنمود // عاشقي سوخته خرمن چو زليخا برخاست
با رخش لاله ندانم به چه رونق بشكفت // با قدش سرو ندانم به چه بارا برخاست
سر ببالين عدم باز نه اي نرگس مست // كه ز خواب سحر آن نرگس شهلا برخاست
بسخن گفتن او عقل ز هر دل برميد // عاشق آن قدمستم كه چه زيبا برخاست
روز رويش چو برانداخت نقاب شب زلف // گفتي از روز قيامت شب يلدا برخاست
ترك عشقش بنه صبر چنان غارت كرد // كه حجاب از حرم راز معما برخاست
سعديا تا كي اين نامه سياه كردن؟ بس // كه قلم را بسر از دست تو سو دا برخاست
. . : : سعدي : : . .
بر عروسان چمن بست صبا هر گهري // كه بغواصي ابر از دل صحرا برخاست
تا ربايد كله قاقم برف از سر كوه // يزك تابش خورشيد بيغما برخاست
طبق باغ پر از نقل و رياحين كردند // شكر آنرا كه زمين از تب سرما برخاست
اين چه بوييست كه ازساحت خلع بدميد؟//وين چه باديست كه از جانب يغما برخاست؟
چه هواييست كه خلدش بتحسر بنشست؟ // چه زمينيست كه چرخش بتولا برخاست؟
طارم اخضر از عكس چمن حمرا گشت // بسكه از طرف چمن لولو لالا برخاست
موسم نغمه چنگست كه در بزم صبوح // بلبلان را زچمن ناله و غوغا برخاست
بوي آلودگي از خرقه صوفي آمد // سوز ديوانگي از سينه دانا برخاست
از زمين ناله عشاق بگردون برشد // وز ثري نعره مستان بثريا برخاست
عارف امروز بذوقي بر شاهد بنشست // كه دل زاهد از انديشه فردا برخاست
هر دلي را هوس روي گلي در سر شد // كه نه اين مشغله از بلبل تنها برخاست
گوييا پرده معشوق برافتاد از پيش // قلم عافيت از عاشق شيدا برخاست
هركجا طلعت خورشيد رخي سايه فكند // بيدلي خسته كمر برسته چو جوزا برخاست
هركجا سرو قدي چهرو چو يوسف بنمود // عاشقي سوخته خرمن چو زليخا برخاست
با رخش لاله ندانم به چه رونق بشكفت // با قدش سرو ندانم به چه بارا برخاست
سر ببالين عدم باز نه اي نرگس مست // كه ز خواب سحر آن نرگس شهلا برخاست
بسخن گفتن او عقل ز هر دل برميد // عاشق آن قدمستم كه چه زيبا برخاست
روز رويش چو برانداخت نقاب شب زلف // گفتي از روز قيامت شب يلدا برخاست
ترك عشقش بنه صبر چنان غارت كرد // كه حجاب از حرم راز معما برخاست
سعديا تا كي اين نامه سياه كردن؟ بس // كه قلم را بسر از دست تو سو دا برخاست
. . : : سعدي : : . .
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
درود و تشکر از دیدگاهتان.