تنها
اگر دمی
کوتاه آیم از تکرار پیش‌پا افتاده‌ترین سخن که «دوست‌ات می‌دارم»
چون تن‌دیسی بی‌ثبات بر پایه‌های ماسه
به خاک در می‌غلتی
و پیش از آن‌که لطمه‌ی درد درهم‌ات شکند
به سکوت
می‌پیوندی.
پس، از تو چه خواهد ماند
چون من بگذرم؟
تعویذ ناگزیر تداوم تو
تنها
تکرار «دوست‌ات می‌دارم» است؟
با این همه
بغض‌ام اگر بترکد... ـ
نه
پرٌ کاهی حتا بر آب بنخواهد رفت
می‌دانم!
***
احمد شاملو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
درود و تشکر از دیدگاهتان.