پس بهر دوري، ولي قايمست // تا قيامت، آزمايش دايمست
هر كرا خوي نكو باشد، پرست // هر كسي كو شيشه دل باشد، شكست
پس امام حي قائم، آن ولي است // خواه از نسل عمر، خواه از علي است
مهدي و هادي وي است، اي راه جو // هم نهان و هم نشسته، پيش رو
او چو نور است و، خرد جبريل اوست // وآن ولي كم ازو، قنديل اوست
وآنك زين قنديل كم، مشكات ماست // نور را در مرتبه، ترتيبهاست
زآنك هفتصد پرده دارد نور حق // پرده هاي نوردان، چندين طبق
از پس هر پرده، قومي را مقام // صف صف اندر، پرده هاشان تا امام
روشنيي كو حيات اولست // رنج جان و فتنه اين احولست
احوليها اندك انك كم شود // چون ز هفتصد بگذرد، اويم شود
آتشي كاصلاح آهن يا زرست // كي صلاح آبي و سيب ترست؟
سيب و آبي، خاميي دارد خفيف // نه چو آهن، تابشي خواهد لطيف
ليك آهن را لطيف آن شعله هاست // كو جذوب تابش آن اژدهاست
هست آن آهن، فقير سخت كش // زير پتك و آتش است او سرخ و خوش
حاجب آتش بود، بي واسطه // در دل آتش رود، بي رابطه
پس دل عالم ويست ايرا كه تن // مي رسد از واسطه اين دل بفن
باز اين دلهاي جزوي، چون تنست // با دل صاحب دلي، كو معدنست
***
مولانا
هفت
پاسخحذف