میتوانیم به ساحل برسیم

اندهت را با من قسمت کن
شادیت را با خاک
و غرورت را با جوی نحیفی که میان سنگستان
مثل گنجشکی پر می‎زند ومی‎گذرد.

اسب لخت غفلت در اندیشه ما بسیار است
با شترهای سفید صبر در واحه تنهایی

می‎توانیم به ساحل برسیم

و از آنجا

ناگهان

به هزاران قایق

به جزیره‎های تازه برون جسته مرجان

حمله‎ور گردیم.

تو، غمت را با من قسمت کن

علف سبز چشمانت را با خاک

تا مداد من

در سبخ*‎زار کویر کاغذ

باغی از شعر برانگیزد

تا ازین ورطه بی‎ایمانی

بیشه‎ای انبوه از خنجر برخیزد.

***

منوچهر آتشی

* زمین رس شوره بسته که از زیر آب دریا خارج شده.